Nina Harker - Nina Harker (ElMuelle1931, 2021)
Que o 2020 foi complicado, non fai falla nin repetilo a estas alturas da película. A lista dos nosos discos favoritos tamén foi máis extensa do habitual. Moitas horas dedicadas á contemplación. Moito tempo para escoitar música, investigar e desfrutar do pracer de descubrir novas artistas que che axudan a desconectar da rutina.
Un deses proxectos que puxeron banda sonora á nosa confinada existencia foi Nina Harker.
A frustración que arrastrabamos por non atopar unha copia en acetato desta marabilla converteuse en obsesión e nun intercambio de mails con Apolline que desembocou na posibilidade de participar na reedición dun dos elepés máis completos e estimulantes dese fatídico ano.
(Co)reeditamos o noso disco favorito do 2020. O terceiro traballo (aínda buscamos desesperadamente o casete publicado no ano 2017 e o 7" co que debutaron o ano anterior) do dúo francés formado por Apolline Schöser e Nocola Henry. Unha obra mestra dificilmente catalogable que se resiste, atravesando as fronteiras de calquera xénero e idioma, a descricións e comparacións.
Baixo esta aséptica portada agóchase un dos secretos mellor gardados do underground europeo. Un álbum insondable que marcará un antes e un despois coa súa inclasificable fusión de partículas de synth-pop abstracto, Neue Deutsche Welle de baixo presuposto, psicodelia folk mutante e ecos do caleidoscopio sonoro de Förlag För Fri Musik.
Atmósferas oblicuas inquietantes, electrónica errática, caixas de ritmos desartelladas, teclados discordantes, a vangarda menos intelectualoide e a inocencia dunha nena de cinco anos experimentando suco a suco nun popurrí de estilos suxeitos a ningún estereotipo e misteriosamente ensamblados.
Nina Harker vai á súa bóla cun disco que rompe estruturas e unha actitude musical libre de prexuízos, afastada de puritanismos e sen medo a transitar por propostas sonoras que poden ir do post-punk máis renxente a sofisticadas paisaxes electrónicas.
11 cancións / colaxes / pistas que resisten ás acometidas do tempo e seguen a soar tan frescas, vitais e orixinais coma na primeira escoita.
Grazas infinitas a Apolline & Nico por permitirnos desfrutar deste disco novamente, pola súa paciencia e os seus gifs de cadelos tocando instrumentos.
There's no need to mention that 2020 was complicated. The list of our favorite albums was also longer than usual. Many hours dedicated to contemplation. A lot of time to listen to music, research and enjoy the pleasure of discovering new artists that helped us disconnect from the routine.
One of the projects that put soundtrack to our confined existence was Nina Harker.
The frustration we were dragging for not finding an acetate copy of this marvel became an obsession and an exchange of mails with Apolline that led to the possibility of participating in the reissue of one of the most complete and stimulating albums of that fateful year.
We reissued our favorite album of 2020. The third work (we are still desperately looking for the cassette released in 2017 and the 7" with which they debuted the year before) of the French duo formed by Apolline Schöser and Nocola Henry. A hardly catalogable masterpiece that resists, crossing the borders of any genre and language, to descriptions and comparisons.
Under this aseptic cover hides one of the best kept secrets of the European underground. An unfathomable album that will mark a before and after with its unclassifiable fusion of abstract synth-pop sparks, low-budget Neue Deutsche Welle, mutant psychedelic folk and echoes of the Förlag För Fri Musik's sonic kaleidoscope.
Disturbing oblique atmospheres, erratic electronics, rickety drum machines, dissonant keyboards, the least intellectual avant-garde, and the innocence of a five-year-old girl experimenting groove by groove in a mysteriously-assembled potpourri of styles subject to no stereotype.
Nina Harker goes her own way with an album that breaks structures and a musical attitude free of prejudices, far from puritanism and unafraid to move through sound proposals that can go from the most strident post-punk to sophisticated electronic landscapes.
11 songs/collages/tracks that resist the onslaught of time and still sound as fresh, vital, and original as in the first listen.
Infinite thanks to Apolline & Nico for allowing us to enjoy this album again, for their patience, and their gifs of puppies playing instruments.