Carne Líquida / 2016 / Caderno A4 - Grapa / 36 páxs. / B/N (portada, interior) / Castelán
* english below
" La chica con el sol en la cabeza, publicada en 2016. Trátase dun caderno de gran formato —similar en dimensións ao típico álbum franco-belga— e moi ben editado, que contén unha historia de sabor victoriano, pero reminiscencias oníricas e surrealistas. Rodríguez xoga a intervir e/ou imitar gravados decimonónicos para contar unha historia de amor e obsesión, protagonizada por un home e unha muller que son representados mediante sombras. Esta factura constrúe un ambiente de farsa, porque subliña a impostura da obra e a súa condición de artefacto. Os textos ao pé —a obra carece de diálogos— teñen un estilo formal e utilitario, que contrasta co alento poético das imaxes dun modo que me lembra ao que logra Olivier Schrauwen en Arsène Schrauwen (Fulgencio Pimentel, 2017), aínda que carece da súa tendencia á ironía e aos dobres sentidos motivados polo contraste entre palabra e debuxo. Ten pasaxes mudas, ademais, onde a forza das imaxes e a capacidade narradora de Brais Rodríguez son suficientes para entender todo, como sucedía naquelas series de gravados de William Hogarth. Pero o tema central, a obsesión por alcanzar unha quimera —neste caso, unha illa misteriosa—, volve ao primeiro plano no capítulo final, que ten o sabor das narracións arquetípicas"- Gerardo Vilches (Thewatcherblog)
_________________________________________________________________________
Carne Líquida / 2016 / A4 Notebook / staple/ 36 pgs / B/W (cover, inside) / Spanish
" La chica con el sol en su cabeza, published in 2016. It is a large-format notebook -similar in dimensions to the typical Franco-Belgian album- and very well edited, containing a story with a Victorian flavor, but with dreamlike and surrealistic reminiscences. Rodriguez plays at intervening and/or imitating nineteenth-century engravings to tell a story of love and obsession, starring a man and a woman who are represented by shadows. This approach builds a farcical atmosphere, because it underscores the imposture of the work and its condition as an artifact. The texts at the bottom -the work lacks dialogues- have a formal and utilitarian style, which contrasts with the poetic breath of the images in a way that reminds me of what Olivier Schrauwen achieves in Arsène Schrauwen (Fulgencio Pimentel, 2017), although it lacks his tendency to irony and double meanings motivated by the contrast between word and drawing. It has silent passages, moreover, where the strength of the images and the narrative capacity of Brais Rodríguez are enough to understand everything, as it happened in those series of engravings by William Hogarth. But the central theme, the obsession to reach a chimera -in this case, a mysterious island- returns to the foreground in the final chapter, which has the flavor of archetypal narratives". - Gerardo Vilches (Thewatcherblog)